Sevgili Peygamber Efendimiz Aleyhisselam şöyle buyurmuştur:
مَنْ سَنَّ فِي الإِسْلاَمِ سُنّةً حَسَنَةً فَلَهُ أَجْرُهَا وَأَجْرَ مَنْ عَمِلَ بِهَا بَعْدَهُ مِنْ غَيْرِ أَنْ يَنْقُصَ مِنْ أُجُورِهِمْ شَيْءٌ، وَمَنْ سَنَّ فِي الإِسْلاَمِ سُنَّةً سَيِّئَةً كَانَ عَلَيْهِ وِزْرُهَا وَوِزْرُ مَنْ عَمِلَ بِهَا مِن بَعْدِهِ مِنْ غَيْرِ أَنْ يَنْقُصَ مِنْ أَوْزَارِهِمْ شَيْءٌ” رَوَاهُ مُسْلِم
Hadis-i şerifin meali: “Kim İslâm’da güzel bir yol açarsa o, onun ecrini (sevabını) ve kendisinden sonra onu yapanların (yaptıkları o amelin benzer) ecrini, onların ecirlerinden bir şey eksilmeksizin kazanır. Ve kim İslâm’da kötü bir yol açarsa onun günahı ve kendisinden sonra onu yapanların (yaptıkları o amelin) günahı, onların günahlarından bir şey eksilmeksizin onun aleyine olur.”
Bunu Muslim rivayet etmiştir.
Yerzünün doğusu ile batısındaki alimler ve sadık olan sufiler Mevlid-i Şerîf’in kutlanmasının caiz olduğuna katılmışlardır. Bu alimlerden bazıları; Hadis hafızı Ahmed ibni Hacer el-Askalânî, onun öğrencisi hadisi hafızı es-Sehavî ve hadis hafızı es-Suyutîdir. Es-Suyutînin, “Husnu’l-meksidi fî ameli’l-mevlid”(Mevlid yapılmasındaki güzel amaç) diye isimlendirdiği bir risalesi de vardır.
